Beraber yasayamadiginiz insana hiç beraber ölmeyi teklif ettiniz mi? Ben ettim. Malesef bunu da kabul etmedi. Tek yasamak ya da tek ölmek... Hangisi daha hos olur? Bilmiyorum. Bu yastik bu kadar rahatsizlik verici degildi, halbuki simdilerde beton gibi. Aslinda balkondan bakiyormus gibi yapip düsebilirim. Kimse intihar oldugunu anlamaz bile. Çok fazla sarkmistim ve basim dönüyordu, olamaz mi? Böylece arkamdan korktu kaçti diyemezler degil mi? Hep insanlara göre yasamak zorunda kalmadik mi? Sevinçlerimiz, hayallerimiz, giydiklerimiz, yediklerimiz, içtiklerimiz... Her yasadigimizda toplumun yönlendirmesi yok mu? Insanlar istemez diye asklarimizdan vazgeçmedik mi? Korktugumuz tabularla insanlarin esiri olmadik mi yillarca? Ölürken bile yikmaktan korktugumuz tabular... Ne kadar aptalim! Arkamdan ne derlerse desinler sanki duyacakmisim gibi... Ölmek ya da ölüm degil korkum. Insanlarin dayatmalari ve lanet olasi çeneleri! Neden karisirlar ki bana? Bu hayat kimin? Benim mi? Sizin mi? Peki ya sen hayatimin aski? Tek yönlü bir kara trenin iki duragi arasindaki en güzel sey. Bir kez olsun o dudaklarindan öpemeyecegim güzel ve imkansiz kiz. Sen de arkamdan 'Korktu ve kaçti.' der misin?<br/><br/>Bir çok gece saldiriyorum sana düslerde. Üstünü parçalarcasina soyuyorum. Çölde kaybolan bir bedevinin, en güzel vahayi bulusu gibi öpüyorum islak tenini. Lanet olsun yine yapamiyorum