Tomik wierszy, w którym autor dzieli sie z czytelnikami swoja wizja swiata. Z pewnoscia nie jest to swiat cukierkowy. Nie znajdziemy w nim sielanki, ani romantycznych milosnych uniesien. Autor nazywa sie post-turpista i neo-turpista. Wiersze Adama Kadmona mówia o czyms zwyczajnym, niepieknym, epatuja naturalizmem, czasem wrecz przesadzonym krytycyzmem w stosunku do rzeczywistosci. Pokazuja codziennosc, ból, szarosc, mówia o upadku moralnosci, deptaniu zasad, ukazuja oblude, pustke, niwecz pamieci historii.

To wiersze prawdziwe, dotykajace trudnych tematów, bez przyoblekania w piekne metafory, wolne od narzucania plaszczyka przyjemnej w odbiorze uglaskanej formy i tresci. Utwory, które wymuszaja na czytelniku zatrzymanie sie na chwile, by zaglebic sie w ciag liter, który na pierwszy rzut oka zlewa sie w jedna plame, by po chwili wwiercic sie w umysl i powoli ustawiac w odpowiedniej kolejnosci, odkrywajac swoje znaczenie krok po kroku.

Wiersze wymagajace kontemplacji, zadumy i analizy, by dotrzec do ich znaczenia.