Utwór dramatyczny nalezacy do cyklu dramatów „Dziady”. Powstawal w latach 1820–1821 w Kownie. Ze wzgledu na miejsce powstania niekiedy okreslany mianem „Dziadów wilensko-kowienskich”.Akcja utworu toczy sie w Dzien Zaduszny. Noca, w kaplicy zebrala sie grupa ludzi z pobliskiej wioski. Trwa ludowy obrzed Dziadów, któremu przewodniczy Guslarz. Zebrani wzywaja kolejno dusze czysccowe. Na ich wezwanie przybywaja trzy rodzaje duchów: lekkie, ciezkie i posrednie. Wiesniacy staraja sie – w miare swoich mozliwosci – ulzyc cierpieniu pojawiajacych sie duchów. Gdy obrzed dobiega konca, nieoczekiwanie zjawia sie jednak kolejny duch, który nie reaguje na wezwania i przeklenstwa Guslarza i reszty...Druga czesc „Dziadów” to utwór o charakterze moralnym. Reprezentowana tu moralnosc wynika z ludowych przekonan o winie i karze. Okreslona kategoria grzechów pociaga za soba rodzaj kary. Cierpiacym duszom nalezy pomóc w osiagnieciu zbawienia. Jest to wynikiem wierzen prostych ludzi w mozliwosc kontaktów ze swiatem nadprzyrodzonym. Wiare te wlaczyli do swego programu romantycy.