Utwór dramatyczny nalezacy do cyklu dramatów „Dziady”. Powstawal w latach 1832 w Dreznie. Ze wzgledu na miejsce powstania niekiedy okreslany mianem „Dziadów drezdenskich”.Dramat cechuje nieciaglosc, fragmentarycznosc i otwarta, swobodna kompozycja. Zaden z licznych watków fabularnych nie zostal ukonczony. Do calego cyklu nawiazuje scena IX (obrzed tytulowych Dziadów).Plan historyczny utworu dzieli sie na dwie czesci – jawna (oficjalny wymiar rzeczywistosci) i ukryta (martyrologia, spiski i walka narodowowyzwolencza). W czesci jawnej poeta staje sie bezlitosnym analitykiem i krytycznym obserwatorem zaprezentowanej w utworze zbiorowosci. W czesci ukrytej autor zawarl swoja drezdenska koncepcje martyrologicznej historii Polski.Przez badaczy trzecia czesc „Dziadów” jest uznawana za arcydzielo polskiego dramatu romantycznego, m.in. ze wzgledu na polaczenie w jednym utworze problematyki polityczno-historycznej z metafizyczna.