Nie brooklinski most/Lecz na druga strone/Glowa przebic sie/Przez obledu los/To jest dopiero cos – tak pisal Stachura. W powiesci Agnieszki Bednarskiej jest mowa o innym moscie – Golden Gate w San Francisco. Pieknym, lecz przyciagajacym samobójców; pieknym tak, ze barierki ochronne sa smiesznie niskie, by nie psuly widoku. Jest tez rozpacz i nadzieja, potezna, niezwykla, tajemnicza wiez laczaca obce sobie na pozór kobiety oraz wymierzona w niecodzienny sposób sprawiedliwosc – a calosc tworzy bardzo spójna, realistyczna i przejmujaca opowiesc. Doskonale domkniecie trylogii na która skladaja sie takze „Pietno Katriny” i „Zabierz dzieci, wyjedz z miasta”.