„Wykop” Andrieja Platonowa to ksiazka z pogranicza prozy egzystencjalnej i absurdu, odzwierciedlajaca jednak sowiecka rzeczywistosc.

Prozaicznosc Platonowa to zamierzona mieszanka pustej nowomowy partyjnej, jezyka „chlopsko-robotniczego” i pozornie bezsensownego gaworzenia. Czytajac „Wykop” trafiamy na lekcje historii, ale tej stosunkowo swiezej, bo raptem sprzed 80 lat, czyli z czasów tworzenia sowieckiego socjalizmu, pierwszego planu piecioletniego, „rozkulaczania” chlopów i przymusowego wcielania do kolchozów. Platonow ukryl pod wlasciwym tylko jemu jezykiem okrutne realia 1930 roku.

Andriej Platonow objawil sie w literaturze sowieckiej lat 30. wraz z plejada innych utalentowanych twórców tej miary co Babel, Bulhakow, Pasternak czy Zoszczenko, których ówczesne wladze brutalnie przesladowaly, nekaly lub niszczyly. Pisarz równiez nie uniknal takiego losu. „Wykop” powstal w 1930, w roku Pierwszego Planu Piecioletniego i bezwzglednej kolektywizacji w rolnictwie jak równiez przykrecania sruby w literaturze i sztuce. W „Encyklopedii Literatury” z roku 1934 czytamy, ze „Platonow ukazal aparat panstwowy nie jako forme uczestnictwa robotników i chlopów we wspólrzadzeniu panstwem, lecz jako aparat przymusu i niwelowania indywidualnosci”. Stalin natomiast mial wyrazac sie o Autorze: „zdrajca” i „dran”, któremu „trzeba pasa”, a zarazem mawial o nim „prorok” i „poeta”. Pozwolil pisarzowi egzystowac. Platonow zmarl w niedostatku 1951 roku zaraziwszy sie gruzlica od swego syna, którego pielegnowal. „Wykop” ukazal sie w tymze „Nowym Mirze” dopiero w roku 1987, w czasach rodzacej sie za Gorbaczowa „pieriestrojki”.

Nowego tlumaczenia “Wykopu” na jezyk polski dokonal Aleksander Janowski – tlumacz i redaktor wielokrotnie uczestniczacy w sesji Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.