„Wyspy Naftalinowe” Anety Skarzynski to opowiesc przygodowa osadzona w epoce „póznego Gierka”, a wiec w socjalistycznej rzeczywistosci. Glówna bohaterka jest osmioletnia Anetka, u której stwierdzono nadpobudliwosc psychoruchowa. Byc moze wlasnie jej niefrasobliwosc powoduje, ze nie moze spokojnie usiedziec na miejscu i trzymac jezyka za zebami, co wpedza ja w liczne klopoty. Dziewczynka nie lubi chodzic do szkoly, zeby miec piekne, geste i bujne wlosy – goli sobie glowe na lyso, a podczas egzaminu w szkole muzycznej – zamiast grac repertuar klasyczny – wygrywa swoje wlasne kompozycje. Anetka, mimo iz ma siostre, rodziców i przyjaciól, to jednak najwieksza jej sojuszniczka jest babcia. A ze jest to kobieta o nietuzinkowej osobowosci i mocno wybuchowym temperamencie, z szalonymi pomyslami na zycie, to razem z wnuczka tworza piorunujaca mieszanke.

Powiesc obejmuje 28 rozdzialów, które równaja sie 28 wyspom, a kazda z nich to nowa beczka smiechu. Dzieki nim spedzisz z bohaterka szesc lat jej zycia w szkole podstawowej, poznasz mrozaca krew w zylach historie swietowania czternastych urodzin na cmentarzu, a takze dowiesz sie do czego moze doprowadzic podkradanie konfitur ze spizarni starej ciotki.

Kontynuacja powiesci sa „Wyspy Paprykarzowe” opisujace losy bohaterki w liceum, a takze „Wyspy Pieprzowe”, przenoszace czytelnika do najbardziej burzliwego i obfitujacego w przygody etapu zycia dziewczyny – jej studiów.