Gdy zachorowalam na anoreksje, byl rok 1994, mialam 16 lat. Nie bylo Internetu, a slowa anoreksja czy bulimia nie figurowaly nawet w slowniku wyrazów obcych. Co dwa tygodnie ladowalam u internisty w rejonie z coraz to nowymi objawami „nerwicy zoladka” i dostawalam kolejne zalecenia zywieniowe (odstaw pieczywo, nie pij mleka, jedz wiecej gotowanej marchewki, nie jedz masla itp. itd.). W koncu pielegniarka szkolna cos zaczela podejrzewac i razem z wychowawczynia wezwaly moich rodziców na rozmowe. Tak trafilam do psychologa, psychiatry, endokrynologa, na grupe wsparcia, a nawet do holu psychiatryka, z którego ucieklam szybciej, niz tam weszlam.
Tu chodzi nie tylko o jedzenie, to ksiazka o zlych relacjach. Opowiem historie malej dziewczynki z dziecieca depresja. Dorastajacej dziewczyny z anoreksja, bulimia i depresja, poszukujacej siebie. Kobiety z borderline uwiklanej w zwiazek z psychopatycznym narcyzem.
Jedzenie, niejedzenie, odchudzanie, objadanie sie, rzyganie, przeczyszczanie to zachowania kompulsywne. Redukuja napiecie, ciezko sie od nich powstrzymac i bardzo szybko staja sie nalogiem. Za posrednictwem mojej historii chce dotrzec do osób toczacych podobna walke, do mlodych dziewczyn i kobiet, do ich bliskich, do ich terapeutów i nauczycieli.
Wiem, ze nie dotre do wszystkich dotknietych tymi zaburzeniami, choc bardzo bym chciala. Potrzasnac tymi nieszczesliwymi, zagubionymi, wychudzonymi. Przemówic do nich. To bardzo ambitne i inteligentne dziewczyny. I bardzo bardzo smutne.