„Larwy lumpenproletariatu” Anny Filipiak Hasior to powiesc obyczajowa, która w sposób humorystyczny, a czasem ironiczny ukazuje mentalnosc naszego spoleczenstwa, myslenie stereotypami oraz bardzo gleboko zakorzenione uprzedzenia. To pewnego rodzaju rozliczenie sie autorki z kilkuletnia praca za lada, wnioski wyciagniete po obserwacji ludzi przewijajacych sie w tamtym okresie przez sklep, jak i jego okolice. To takze spostrzezenia dotyczace lokalnej spolecznosci od tej drugiej, brzydszej strony: meliniarzy, zbieraczy zlomu, zebraków.

Glówni bohaterowie tej powiesci to rodzina gniezdzaca sie w mieszkaniu pewnego blokowiska: Grazyna, jej dorosly juz syn, córka z zieciem i wnuk. Zabawnie, ale tez w dosadny sposób zostalo przedstawione zwykle zycie tych ludzi, ich problemy, niezaradnosc, namietnosci oraz potrzeba wyrwania sie ze srodowiska. Grazyna jest lacznikiem miedzy róznymi warstwami spolecznymi z racji wykonywanego zawodu i kregu posiadanych znajomych. Zakompleksiona, marzaca o milosci i ponownym wyjsciu za maz, bardzo chce awansowac w hierarchii spolecznej. Tego samego pragnie dla swoich dzieci. Jednak wizja lepszego zycia czesto zostaje zepchnieta na boczny tor, bo terazniejszosc to walka o byt i przetrwanie.

Ksiazka dowcipnie, a jednoczesnie bezpruderyjnie ujmuje temat krawedzi patologii spolecznej. Tytul wywoluje czesto uczucie obrzydzenia, ale czytajac te powiesc, takie wlasnie emocje moga towarzyszyc czytelnikowi wzgledem bohaterów.