<b>&bdquo;Granica rzeczywistosci&rdquo; Anny Wodzickiej </b> to konflikt pomiedzy swiatami sztuki i konsumpcji i wynikajace z niego problemy tozsamosciowe oraz etyczne.<br /><br />Czy z pomoca sztuki mozna uchronic wlasna indywidualnosc przed normalizujaca wiekszoscia? Zwlaszcza, kiedy walka odbywa sie w umysle, w pojedynczych slowach, w niezaplanowanych zdarzeniach. Ponazwisku, to niesmialy chlopak pr&oacute;bujacy poprzez sztuke zbudowac pomost, mur, pomiedzy wlasna wrazliwoscia a surowym konsumpcyjnym otoczeniem. Ten mlody czlowiek idzie pod prad, nie majac pewnosci, czy odniesie sukces - czy da mu to wewnetrzny spok&oacute;j. Za posrednictwem krzykliwego alter-ego poddaje sprawdzeniu swoje najskrajniejsze i najbardziej konfliktowe pomysly. Musi sie dowiedziec, czy warto jeszcze bronic tego terytorium, czy lepiej jest przejsc na strone zwyciezc&oacute;w. To wlasnie w wieku dojrzewania mlody czlowiek ksztaltuje tozsamosc po raz pierwszy, w tym czasie powstaja jego poglady, charakter, decyduje po kt&oacute;rej stronie barykady sie znajdzie. To w tym burzliwym okresie wybiera pomiedzy indywidualnoscia, a byciem w zwyklej szarej wiekszosci.<br /><br />Dialogi sa zbudowane z czystej tresci, odkrytej po odjeciu zalagodzen, nieszczerosci i niedopowiedzen, skad wynika ich prostota i niekiedy wulgarnosc. Czy Ponazwisku wystarczy sily, zeby utrzymac wiare w siebie pod naciskiem nagromadzonych porazek?