1 wrzesnia 2009 roku, po rozmowie z psychiatra, z wlasnej woli zdecydowalam sie p&oacute;jsc do szpitala psychiatrycznego na oddzial zaburzen nerwicowych. Po wielu latach leczenia, kt&oacute;re wciaz nie przynosilo spodziewanego efektu, doszlam do wniosku, ze szpital jest moja ostatnia nadzieja. Znalazlam sie tam, poniewaz chorowalam na zaburzenia odzywiania &ndash; bulimie i anoreksje.<br />&nbsp;<br />Wtedy okazalo sie, ze to nie jest m&oacute;j jedyny ani najwazniejszy problem&hellip; Gdybym sie o nim nie dowiedziala i nie zaczela sobie z nim radzic, to pewnie chorowalabym nadal albo gorzej &ndash; juz by mnie tutaj nie bylo.<br />&nbsp;<br />Dzisiaj wiem jedno: jesli sie bardzo chce wyzdrowiec i bardzo wierzy w to, ze mozna byc zdrowym, w&oacute;wczas jest to mozliwe. Wiara &ndash; prawdziwa, szczera wiara &ndash; czyni cuda. Nie m&oacute;wie o zaleczeniu choroby i jej nawrotach. Pisze o zrozumieniu siebie, dojsciu do przyczyn zachorowania i calkowitym, bezpowrotnym wyzdrowieniu. Wyleczeniu sie.<br />&nbsp;<br />Kieruje ksiazke do wszystkich. Do os&oacute;b, kt&oacute;re uwazaja te chorobe za zwykly wymysl. Do nastolatek chcacych zwr&oacute;cic na siebie uwage. Do os&oacute;b zakompleksionych. Do rodzic&oacute;w. Szczeg&oacute;lnie jednak adresuje ja do takich samych dziewczyn i doroslych juz kobiet jak ja. Do tych, kt&oacute;re wpadly w koszmar tej choroby i albo sie lecza, ale nie przynosi to takich efekt&oacute;w, jak by chcialy, albo nie chca sie leczyc, bo im dobrze z choroba, albo wstydza sie p&oacute;jsc do psychologa i psychiatry. Prosze, aby nie tracily nadziei, zeby nie m&oacute;wily &bdquo;nie moge przestac&rdquo;, tylko w koncu powiedzialy sobie &bdquo;moge&rdquo;, bo chociaz ta droga jest dluga, ciezka i bolesna, to warto ja przejsc. Warto znalezc sie na jej koncu, bo tam czeka na nas upragnione szczescie.<br />&nbsp;