„O zachodzie slonca” Barbary Wrzesinskiej to tomik przepelniony osobistymi przemysleniami i nasaczony rozmaitymi doznaniami. Bardzo osobiste odczuwanie nie jest skupieniem jedynie na wlasnych przezyciach, sporo w tej poezji empatii, kierowanej ku ludziom waznym, bliskim sercu pisarki. Nie umyka uwadze autorki, ze w porzadek natury i ludzkiego zycia wpisane sa zarówno dobro jak i zlo. We wspólczesnym swiecie nie brak gry pozorów, leków, melancholijnej zadumy nad uciekajacym czasem, przemijaniem i doznaniem smierci. Poezja jest subiektywna takze dla samej autorki, wiec przeglada sie ja jak swego rodzaju autobiografie. Na pierwszy rzut oka nie ma w tych opowiesciach nic trudnego, jednak im dluzej czyta sie ten sam wiersz, tym wieksze odnosi sie wrazenie, ze gdzies tu zostal pochowany sens i pojawia sie nieodparta pokusa wyciagniecia go na swiatlo dzienne. Cala kompozycja zdaje sie byc spójna i harmonijna, jednoczesnie kazdy wiersz z osobna mozna traktowac, jako calostke myslowa – i to nie byle jaka – emocje mozna wyczuc juz po otwarciu tomiku.