„BoSa” Bogumily Salmonowicz to przepiekna poezja, która przyciaga, emanuje cieplem i budzi prawdziwe emocje. Autorka przedstawia w swoich wierszach swiat nie tylko piekny i dobry, ale wrecz przeciwnie, przeplataja sie w nim rózne wydarzenia, niekoniecznie mile. Jednak mimo wyraznych emocji widac dystans podmiotu lirycznego. Nie ma w nim zgody na zlo, ale akceptuje swiata takim, jaki jest. Potrafi dostrzec piekno we wszystkim, nawet w tym co szkaradne. Moze dlatego, ze „ludzie nadal sa dobrzy i zli / a swiat pomimo / przepowiedni / trwa”

Poetka cieplo mówi o ludziach, nie tylko tych z rodziny, i o zyciu, które zna z doswiadczenia, nie zawsze z tej dobrej strony, ale tez o swoich emocjach zwiazanych z wiekiem dojrzewania, z przechodzeniem w nieunikniony krag Uniwersytetu Trzeciego Wieku. W wierszach widac lagodna zgode na wszelkie, nieuniknione zmiany, odchodzenie, nawet jesienna milosc, a przyszlosc jawi sie jako bardzo obiecujaca karta.

„BoSa” to niezwykla liryczna lekcja o zyciu. Uczy, ze „zeby od nowa byc / czasem trzeba rozpasc sie / na miliardy osobnych okruszków / pochylic nad nimi ulozyc / w nowym porzadku zespolic lzami”. A taka lekcja kazdemu z nas moze sie przydac.