Norwid byl poeta drugiego pokolenia romantyków. Mial bardzo silne poczucie zarówno przynaleznosci pokoleniowej, jak i odrebnosci wobec swojej generacji.Doswiadczenia losów generacji wlasnej i poprzedniej, a takze przekonanie o ich zmarnowaniu i przemyslenia na ten temat zawazyly na twórczosci poety. Byla ona na tyle trudna do zrozumienia dla jemu wspólczesnych, ze zostala szybko zapomniana po jego smierci. Poezja Norwida zostala odkryta ponownie dopiero w okresie Mlodej Polski, glównie za sprawa Zenona Przesmyckiego-Miriama.Cecha wyrózniajaca wierszy Norwida, zebranych w tomie „Poezje”, jest jej gleboka intelektualna warstwa, dominujaca nad emocjonalna. Norwid byl poeta myslicielem czy tez poeta filozofem, obdarzonym bystrym, analitycznym umyslem, patrzacym krytycznie na swiat. Tematyke jego utworów stanowia glebokie rozwazania na wazkie ówczesne tematy, bedace przedmiotem publicznych dyskusji.Pisal m.in. o roli i miejscu czlowieka w historii i ich wzajemnych zaleznosciach, o wlasnym wzorcu patrioty, o opozycji pojec naród – spoleczenstwo, o swym rozumieniu Ojczyzny, a takze o roli sztuki i artysty oraz swych poprzednikach, wielkich ludziach swej epoki. Interesujace go zagadnienia rozwazal w ponadczasowym, uniwersalnym wymiarze.