Tomasz Król niby jest pianista, niby jest rzezbiarzem, niby wie, o co mu w zyciu chodzi. Niby, bo coraz mniej rzeczy jest pewien. Zagadka numer jeden, w której sie pograza z kazdym krokiem, coraz bardziej czujac jej kres, lecz coraz mniej i ja i siebie rozumiejac: co sie stanie, gdy zabije ostatnia osobe z listy? Im blizej finalu do zrealizowania czterdziestu czterech zadan, tym wiecej pytan i kuriozów spada na glowe Tomasza. Zaczyna wrecz zastanawiac sie, dlaczego w ogóle zabija. I to zabija ludzi, którzy – obiektywnie rzecz ujmujac – ani nie maja ze soba nic wspólnego, ani nic w ich zyciorysach nie wskazuje na to, ze mogliby komukolwiek az tak zalezc za skóre. Bo komu, na przyklad, mogloby zajsc za skóre dziecko? Tomasz nie wie i choc czasem zaprzata mu to glowe, to ponad czterdziesci razy skreslil z listy stosowne nazwisko, czym zadowalal swojego przyjaciela, który powierzal mu owe "misje", nigdy nie mówiac czemu. Czy w takim ferworze nienaturalnej determinacji mozliwe jest zaprzestanie dotychczas podjetych dzialan? I czy w calym tym szalenstwie pochlaniajacym bohatera cokolwiek dzieje sie naprawde? Na te i wiele innych watpliwosci odpowiedzi nalezy szukac w debiutanckiej powiesci Daniela Hurlaka "44 dni", nad która autor pracowal blisko dwa lata.