„Powroty” Danuty Pasieki to poezja niezwykle subtelna, a mimo to dosadna – miedzy slowami. Duzo w niej kobiecej spostrzegawczosci, zadumy, inspiracji religia i filozofia. Autorka doskonale uchwycila watek przemijania, które jest nieodlaczna cecha naszego bytu. Przemija czas, przemija nasze zycie. Jedne rzeczy sie koncza, inne zaczynaja. Jednak to wszystko sprawia, ze czlowiek jest bardziej doswiadczony.

Poezja poetki to wypadkowa róznych pytan: egzystencjalnych, dotyczacych smierci, strachu, naszych ziemskich wedrówek. To wlasnie smierc pojmowana jest wedlug autorki jako jeden z podstawowych elementów egzystencji, która wplywa na swiadomosc kazdego czlowieka. Charakterystyczne w jej wierszach jest to, ze smierc uwazana jest za przepustke do raju, ale jednoczesnie stanowi tez wielka tajemnice. W wierszach Danuty Pasieki wiele jest równiez o podrózach, rozumianych jako wyprawy w glab siebie, w celu samopoznania lub przeciwnie, mogacych byc ucieczka od problemów i wewnetrznych rozterek.

Kazda, nawet najdalsza podróz, konczy sie powrotem do domu, tak jak zycie konczy sie smiercia. Wedlug autorki to wlasnie zycie jest ciaglym wedrowaniem, poszukiwaniem nowych horyzontów, poznawaniem siebie i innych.