11 KASIM

Yine ayni kâbusa uyandi. Korkusundan karanligina varincaya dek her seyiyle tanidikti kâbusu. Öyle kaniksamisti ki kâbusunu, karanligi duyabiliyor olmasini yadirgamiyordu artik ve hatta karanligin ona ne dedigini anlayabiliyordu. Kizgin ve tedirgin hareketlerle yatagindan dogruldu. Hiç bir sey göremiyordu. Yüzünü sol tarafa, penceresinin oldugu yere çevirdi, hiçbir sey göremeyecegini bildigi halde... Bu kâbusun en sevmedigi yanlarindan biri de son ana dek bir pencere olmamasi. Derin bir iç çekti ve yüzünü sag tarafa odanin kapisinin olmasi gerektigi yöne çevirdi. Odanin içindeki hiçbir seyi göremese de, her nesnenin seklini, bulunduklari yeri ve varliklarini tüm benliginde hissediyordu, sanki odanin içini dolduran karanlik onlarin varliklarini birlestiriyor gibiydi. Her sey, kendisi de dâhil karanligin içinde çözülüyor ve karanlikla bütünlesiyordu.

Kendisi olamamak hissi huzursuz etti onu. Hala korkuyor olmasina bir anlam veremedi.

Rutin olan seylerin insana güven vermesi gerekmez mi?