Karsimiza dogan bir nur Iffet'ti. Sanki Kudret eli, dünyaya getirdigi ne kadar güzellik varsa bunlardan en seçkin özetleri toplayarak güzellikte olanca yaraticiliginin üstünlügünü bu yüze sigdirmis; kendi erisilmez gücüne karsi olaganüstü bir varlik göstermek için bu vücudu yaratmis, ya da, insan ogluna bir melek modeli göstermek istemisti. ... Bu güzellik tanriçasi sanki bu yikik konutu dolasmaya gelmis bir hayaldi.
O, önde bir umut isigi, biz arkada gölge gibi yürümeye basladik. Iffet, uzun ve ince boyuna pek yarasan bir fidan yürüyüsüyle bizi, aralik gibi bir sofaciktan yürüttükten sonra evin biricik odasi olan bir kapidan içeriye soktu.
Odada inilti yatagina uzanmis basörtülü bir hasta kadin, mezar kadar dar ve incecik tek silte dösegi ve yorgan diye omuzlarina dek çekmis oldugu sefalet örtüsü içinde -mezarindan kiyameti gözetleyen bir ölü bakisiyla- doktoru ve özellikle beni inceden inceye gözden geçirmeye basladi.
Sikinti ve sefaletin en yikici izleri asil bu kadinin yüzünde görünüyordu.
Iffet, Gürpinar'in 1896'da yayinlanan ve Emile Zola'nin kaleminden çikan türden gerçekçiligin çok popüler oldugu o dönemde,  gerçekçilikten uzak olusuna dair yapilan elestirilere cevap olarak yazdigi bir roman. 30 yil aradan  sonra 1927'de yapilan ikinci baskisinin önsözü ise, Türkiye'nin en eski "korsan karsiti manifestosu" olarak kabul edilebilir.