Meydanlar ve bütün köseler, dogrulari söyledigi için dokuz köyden kovuldugunu söyleyen insanlarla dolu. Can sikintisindan Fransizca kursuna gidenlere, dislerine tel taktirmis oldugu için utanan ve mecbur kalmadikça konusmamaya çalisan genç kizlara, kahvehane köselerinde her gün evlatlarinin hayirsizligini konusmalarina azik yaparak günü aksam eden yasli babalara, "baskan"in konusmasini yazmaya çalisirken tikanan ve belki bir fikir verir umuduyla kitaplari karistiran danismanlara, yazardan ilk ismiyle bahsedip yazarin bir cümlesini elestiren ve böylece kendini iyi hissedenlere... Herkese ama herkese sunu anlatmaya çalistik her yazida: Dokuz köyden kovulmasina ragmen, hâlâ sehri bulamamis olanlar "dogruyu söyleyen" olamazlar. Dogruyu bulamamis, sehirli olamamis kisi dogruyu nasil söylesin? Olsa olsa, kendince, yanlislari söyleyebilir "onuncu köy"ün sakinleri. Köylüler sadece yanlislari, sehirliler hem yanlislari hem de dogrulari bilirler. Sehir bir çözümlemedir ve sorunlari nasil ve ne kadar çözdügümüze sahitlik eder.