„Na przekór” Ireny Dobosiewicz to powiesc pelna bólu, cierpienia, wzruszen i tesknoty za prawdziwa miloscia, która czasami bardzo pózno, ale jednak przychodzi.

U Agaty, matki dwojga dzieci, a zarazem glównej bohaterki ksiazki, zostaje zdiagnozowana choroba Alzheimera. To dopiero poczatkowe objawy, jednak kobieta wie, ze niebawem przestanie funkcjonowac w normalnym swiecie. Jej malzenstwo to tez tylko fasada, za która czai sie pustka. Chcac zlapac oddech, wyjezdza samotnie w góry, gdzie zakochuje sie w niej mlody mezczyzna. Sebastian nie jest jej obojetny, jednak nie moze przyjac jego milosci. Ten wkrótce umiera. Wydawac by sie moglo, ze tragiczne wiadomosci i bolesne przezycia juz sie wyczerpaly, a jednak przewrotny los uszykowal jeszcze jedno wielkie cierpienie. U trzyletniej córki Agaty zostaje zdiagnozowany zlosliwy guz mózgu. Dziecku pozostaje maksymalnie rok zycia. Jak przygotowac je na smierc? Jak samemu sie na to przygotowac? Czy w ogóle mozna? Przed takimi problemami stana Agata, jej maz i syn.

Kazda z sytuacji opisanych w powiesci jest trudna do przezycia. Nagromadzenie ich wydaje sie niemozliwe do przetrwania. Jednak autorka pokazuje, ze moze byc inaczej, bo "Na przekór" jest wbrew pozorom ksiazka o dobru, o wielkiej sile przetrwania, która drzemie w kazdym czlowieku. Wreszcie o tym, ze trzeba umiec pogodzic sie z przeznaczeniem, a koniec jego etapu zawsze moze byc poczatkiem nowego, lepszego...