"Prowadzac przez lata program leczenie dzieci z ubogich srodowisk, w szczególnosci dzieci o polskich korzeniach z bylych republik sowieckich, mialam okazje przyjrzec sie kulisom duzych domów dziecka, a takze zyciu dzieci ulicy" – opowiada w „Swiecie dzieci porzuconych” autorka, Jadwiga Wojtczak – Jarosz. I wlasnie o tym pisze. „Mówic jednak, ze zglebilam psychike tych sierot, leczac ich kruche ciala, byloby duza przesada. W moich notatkach (…), obok opisów dolegliwosci somatycznych i typowo lekarskich obserwacji, znajduje zapisy rozmów z dziecmi i opisy wydarzen, które naszym spotkaniom towarzyszyly. Na marginesie zeszytu notowalam zawsze „na zywo” to, co mówi dziecko i jego opiekun. Te rozmowy, zamieszczone tu z zachowaniem ich oryginalnej stylistyki oraz wywiady srodowiskowe stanowia zasadnicza tresc ksiazki (…). Dziecko, które trafia do domu dziecka niesie juz ze soba bagaz smutnych doswiadczen. Ma w pamieci wlasna dysfunkcyjna rodzine, nierzadko zycie na ulicy. Przed soba - niewiadoma. Skoszarowanie w duzym domu dziecka, to kolejny etap sieroctwa. Dzieci te rzadko mówia o sobie. Nie pisza pamietników, nie notuja wydarzen, nie prowadza dzienników, do zwierzen dochodzi wyjatkowo. A jednak kazde z nich to zywa ksiega swoistych zapisów - sladów pamieciowych nie zawsze uswiadamianych, które daja o sobie znac, utrudniaja zycie, bola przypomnieniem, potrafia - nawet juz w doroslym zyciu - odezwac sie niespodzianie, zaskakujac niezorientowanego rozmówce.