”Kobiety Afryki – obyczaje, tradycje, obrzedy, rytualy (cz. II – Kwiaty Jakarandy)” Jadwigi Wojtczak - Jarosz to kontynuacja wczesniejszej publikacji o tym samym tytule. Powiesc oparta jest o autentyczne okolicznosci zycia afrykanskich kobiet i z tego powodu zdecydowanie skierowana do czytelników doroslych. Autorka nie szczedzi nam wrazen i opisów drastycznych scen, nieznacznie tylko zlagodzonych w dialogach dzieki empatii dyskutantów, znanych nam juz z pierwszej czesci oraz stosowanych przez nich fachowych medycznych okreslen. W miare czytania stopniowo zanika zaslona snu o Afryce, odkrywajac to „o czym sie nie mówi”. Piekny krajobraz nie odzwierciedla spokojnych i pieknych dni zyjacych tak ludzi. Akcja powiesci toczy sie przede wszystkim w szpitalu i na uniwersytecie. Opisywane sytuacje bywaja smieszne, ale tez i straszne – wynikajace z nieznajomosci lokalnych obyczajów, plemiennych wierzen i tradycji. Odwiedzajac szpitale odkrywamy tez swiat mlodocianych prostytutek. Ich mlody wiek szokuje, choc jest tak charakterystyczny dla Afryki. W tej czesci warto zwrócic uwage na dwie postaci. Pierwsza z nich jest samotna, piekna i chora dziewczyna, dzieki której mozemy zrozumiec problem dyskryminacji afrykanskich kobiet w znaczeniu kulturowym, ogólnospolecznym i cywilizacyjnym. Drugim natomiast bohaterem jest kilkunastoletni chlopiec, sierota, mówiacy jezykiem Hausa. Mimo samotnosci ma nature tak pogodna, ze móglby sluzyc za przyklad. Swym logicznym, bezposrednim i bezproblemowym podejsciem ozywia atmosfere w stosunku do zawilych zyciowych dylematów „bialego czlowieka”. Napisal wiersz o kochaniu, przepelniony tesknota za kobiecym dotykiem.