Takie wlasnie bylo moje zycie. A to byla moja smierc. Tak mi sie wydawalo. To bylo niebo, raj obiecany, ale tylko i wylacznie z pozoru. Prawda byla taka, ze pieklo jest rózowe, jest delikatnie rózowe, oswietlone stlumionym, rózowym swiatlem. Trafilem do piekla i teraz musialem odpokutowac tysiace grzechów, które odwazylem sie popelnic w ciagu zycia. Kto wie, moze bylem na drodze do oczyszczenia.

Pierwsze grzechy pojawily sie na ekranie monitora. Mysli, których sie wstydzilem, które ukrywalem przed samym soba, nad którymi nie mialem kontroli. Tak mi sie wydaje, ze nie mialem. A moze mialem? Tylko nie chcialem ich kontrolowac? Nie próbowalem wystarczajaco mocno, wiedzac, ze nikt moich mysli nie slyszy?

Na ekranie pojawila sie zakrwawiona, pokaleczona twarz Jezusa. Dzwigal swój krzyz. Wyciagnalem reke w jego strone, chcialem wstac, chcialem tam byc, chcialem wziac Jezusowi krzyz i poniesc go za niego. Chcialem tylko mu pomóc. Te mysli, to nie byla moja wina. To bylo we mnie, gdy sie urodzilem, to byl grzech pierworodny. Grzech, który ciazyl na mnie, wysysal i meczyl cale zycie.

Jezus zawisl na krzyzu, a mnie zalala fala przyjemnego ciepla. Czy to jest prawdziwe cierpienie? Cieple, przyjemne, piekne?