„Kleszcz” Krzysztofa Piotra Labendy to powiesc dynamiczna i wieloprzestrzenna. Pod wzgledem gatunkowym to przede wszystkim powiesc z segmentu politycznej fikcji, ale czytelnik dostanie tez dawke psychologii politycznej i rozwoju czlowieka. Calosc spowita jest oniryczna mgla i ma zaskakujacy koniec. Bohater ksiazki nie jest pajeczakiem jak wskazuje sam tytul lecz czlowiekiem, który zyskal taki przydomek ze wzgledu na szarawy odcien skóry. Józef Zybertowicz, czyli Kleszcz z powiesci Labendy, zywi sie ludzkim cierpieniem. Czekal (…), kiedy zaczna zjawiac sie u Inkwizytora Zybertowicza kobiety blagajace o litosc dla swoich mezczyzn, gotowe zrobic dla nich wszystko. Te, Józef to wiedzial, beda go podniecaly szczególnie, a on bedzie je z luboscia poddawal psychicznym torturom. I on, i Szary nasyca sie wówczas prawdziwym pozywieniem. Co do tego Inkwizytor nie mial najmniejszych watpliwosci. Trzeba bylo tylko cierpliwie czekac. To bylo juz tylko kwestia czasu. Zastraszeni ludzie donosili na siebie bez zadnych hamulców. Oddzialy Wzmozonego Wspierania Prawa kazdego dnia dokonywaly licznych zatrzyman. Autor ubierajac swoja najnowsza powiesc w forme politycznej fikcji oraz literatury psychologiczno-filozoficznej, chce nas ostrzec przed politycznym i religijnym fanatyzmem, szczególnie, gdy sa one ze soba mocno powiazane. Polska rzadzona przez partie Pobozni i Sprawiedliwi nie rózni sie niczym od dyktatury komunistycznej. No, moze jedynie haslami wypisywanymi na sztandarach. „Kleszcz” to równiez powiesc o milosci, nienawisci i z watkami filozoficznymi.