Opowiadania Leona Brofelta zawarte w zbiorczym tomie "Aniol w majonezie" powstawaly w róznych okresach. Dotycza dziwacznych czasów PRL-u, ale nie tylko. Jest w nich wiele uniwersalnych prawd, a takze zabawy z konwencjami. Na uwage zasluguje intrygujaca konstrukcja bohatera-narratora, którego postac laczy PRL-owskie opowiadania z czesci Mile zlego poczatki. Ów mlody student powoli przeistaczajacy sie w mezczyzne, zbuntowany (takze wobec wladzy komunistycznej) "wspólczesny niedostosowany" mimo formalnej doroslosci caly czas pozostaje nieco niedojrzalym erotomanem - wlóczega. To XX-to wieczny sowizdrzal, trefnis i outsider, "niebieski ptak" bez swojego miejsca na ziemi. Na nic jednak zdala sie zartobliwa konwencja przyjeta przez autora - kreacja ta dosc szybko "przejadla mi sie" i czesciej budzila politowanie (a nawet rozdraznienie) niz rozbawienie. Nie moglam sie bowiem oprzec wrazeniu, ze bohater, wszedlszy w sztuczna role beztroskiego kawalarza - seksoholika, zostal pozbawiony wlasnego "ja", a blaznujac, maskuje tylko wlasne rozgoryczenie i poczucie pustki wewnetrznej.