Autentyczna opowiesc o nadziei.
Wzruszajaca historia o Rodzicielstwie przez duze ,,R”.
Urzekajace opowiadanie  o tym, ze warto kochac, bo milosc zawsze zwycieza.


Kazdy chcialby miec piekna zdrowa rodzine i dzieci jak z obrazka. Jednym te marzenia sie spelniaja, innym nie. Nie kazdej kobiecie jest tez dane nosic pod sercem przez dziewiec miesiecy swoje dziecko. Ten smutny czas wypelnic moze proces adopcji, czyli oczekiwania na dziecko. Dookola nas jest tyle maluchów, biednych, chorych, porzuconych, potrzebujacych milosci, dotyku, przytulania, którego nigdy wczesniej nie zaznaly.
Alanek zostal jednym z tych szczesliwców, któremu los zeslal rodzine adopcyjna. Ma cudownych rodziców, na które inne dzieci wciaz czekaja. Nie kazdy jednak ma odwage zaopiekowac sie chorym dzieckiem. Jednych to przeraza, innych odstrasza, a jeszcze inni nie dopuszczaja do siebie mysli o dziecku z jakimkolwiek schorzeniem. Ale KAZDE DZIECKO ZASLUGUJE NA MILOSC!
Alanek mimo bardzo mlodego wieku przeszedl w zyciu wiele zlego. Po urazie mózgowo-czaszkowym i po trepanacji czaszki przebywal w szpitalu. Jego stan lekarze okreslali jako bardzo ciezki. To wlasnie wtedy maluszek potrzebowal najwiekszej MILOSCI, by przezyc.
Mimo dramatycznych wydarzen znalazla sie rodzina, która pokochala malca miloscia bezwarunkowa. To cud milosci – jeden z wielu, który dzieje sie gdzies obok.
Chlopiec trafil do cudownej rodziny, w której dominacja milosci, wiary i sily, maja niesamowity wplyw na chore dziecko. Wychowywaniu chorego dziecka towarzysza ból, trud i liczne wyrzeczenia, które sa niczym, kiedy mamy u boku upragnione dziecko.

,,Lózeczko, z którego wyjelam milosc. Adopcja chorego dziecka zmienila nasze zycie” to historia o rewolucji zarówno w zyciu dziecka, jak i rodziny.


,,Moja ksiazka powstala z mysla o przyszlych kandydatach na rodziny zastepcze, rodziny adopcyjne, a takze z mysla o potrzebujacych, samotnych dzieciach z niepelnosprawnoscia. Byc moze wielu z was bedzie stalo, lub stoi przed podjeciem tak bardzo waznej i trudnej decyzji, jaka jest adopcja chorego dziecka” – Magdalena Madeja