Od napisania w 2001 i w 2002 dw&oacute;ch ksiazek: &bdquo;Okruchy pamieci&rdquo; i &bdquo;Bylam niewolnica, czyli na czarno w Nowym Jorku&rdquo; minelo dziesiec lat. Postanowilam wreszcie dotrzymac obietnicy danej sobie i moim Czytelnikom i tak powstala trzecia &ndash; &bdquo;Tajemnica wegierskiego manuskryptu&rdquo;. Jej akcja toczy sie w latach 2005 do 2009, ale nie brak w niej odniesien zar&oacute;wno do wieku XVI, jak i II wojny swiatowej i lat okupacji oraz Powstania Wegierskiego 1956 roku. Trzy zr&oacute;dla inspirowaly mnie do napisania ksiazki; &bull; pierwsze, to niezwykle przyjazne wsp&oacute;listnienie dw&oacute;ch narod&oacute;w w czasach pr&oacute;by, &bull; drugie, to moje wegierskie korzenie sprzed wiek&oacute;w, o kt&oacute;rych zadna szczeg&oacute;lowa wiedza nie dysponuje. Dzisiaj, gdy ta sprawa interesuje mnie szczeg&oacute;lnie, nie mam juz kogo o to zapytac. Usilowania bohatera ksiazki, Adama Szamodi dotyczace poszukiwania jego wlasnych korzeni, sa pr&oacute;ba splacenia moralnego dlugu wobec moich przodk&oacute;w, wynikajaca z grzechu zaniechania, &bull; trzecie, to moje nieustajace zauroczenie Sadecczyzna. Wiedze o stosunkach polsko-wegierskich trzeba bylo uporzadkowac, poszerzyc w oparciu o zr&oacute;dla dokumentalne i rozmowy z Osobami, kt&oacute;re zechcialy podzielic sie ze mna wiedza i doswiadczeniem, opowiadajac historie przyczyn i okolicznosci zadzierzgnietych wiezi miedzy dwoma narodami. Bez Ich pomocy ksiazka nigdy nie powstalaby w takim ksztalcie. Wedrujac do miejsc ukochanych, kt&oacute;re ulegaja nieustannym przeobrazeniom, chcialabym zatrzymac ten nieublagany proces, a opowiadania moich rozm&oacute;wc&oacute;w, r&oacute;wnie jak ja zafascynowanych nasza Mala Ojczyzna, staly sie znakomitym materialem rejestrujacym odchodzacy czas i zmiany, od kt&oacute;rych nie spos&oacute;b uciec.<br />Magdalena Ponurkiewicz