Mitologiczny Ikar, syn Dedala, który wraz z ojcem wzbil sie w powietrze, na skrzydlach zbudowanych z piór spojonych woskiem, stal sie symbolem uporczywego dazenia do realizacji wlasnych celów wbrew naturalnemu porzadkowi swiata. I wlasnie do tego motywu nawiazuje Maksymilan Bron w wierszu rozpoczynajacym niniejszy tom. Podmiot liryczny utworu „Tak naprawde” rozmysla o istocie ludzkiej egzystencji, sensie zycia. Stara sie dostrzec otaczajaca rzeczywistosc, zrozumiec pewne schematy. Zauwaza, ze ludzie za wszelka cene staraja osiagnac wyznaczone cele, daza do realizacji swoich ambicji, czesto nie zdajac sobie sprawy z konsekwencji takiego poczynania. I wlasnie w takim tonie utrzymana jest wiekszosc wierszy zgromadzonych w niniejszym tomiku. Autor nawiazuje w nich do doswiadczen egzystencjalnych bliskich kazdemu z nas. A motyw Ikara pojawia sie jeszcze w kilku nastepnych lirykach, niosacych jednoczesnie bardzo istotna watpliwosc – czy kiedy juz osiagniemy wszystko, co sobie zaplanowalismy, bedziemy naprawde szczesliwi?