W nowoczesnej poezji wszystkie chwyty sa dozwolone. Tak mogloby sie wydawac. Jednak zawsze starano sie wtloczyc ja w jakies ramy. Raz dadaizmu, raz futuryzmu, albo jeszcze innego -izmu. Pisalo sie bez kropek i przecinków, ignorujac ortografie i wszelkie mozliwe reguly. Ale bez regul ich negacja nie moglaby zaistniec. Postanowilam wiec okazac im nalezny szacunek. Tradycyjne haiku musi zmiescic sie w trzech linijkach i w okreslonej ilosci sylab. Nie moglam oprzec sie checi wypowiedzenia sie w tej formie. A potem hajda na sonety! Tez trzeba liczyc linijki i ustawic rymy w okreslonym ukladzie. Uf! Na koniec nie moglo obyc sie bez odrobiny anarchii. Sa wiec piosenki bez melodii i rytmu, bo jestem niemuzykalna.

Japonski jezyk stracil monopol na haiku. Pisze sie je po polsku, szwedzku i w wielu innych jezykach. Dlaczego stalo sie tak popularne? Wywedrowalo z Japonii w ramach globalizacji? Fascynuje egzotyka? Haiku nie jest zreszta wyjatkiem. Ktos móglby zapytac, jak smialam napisac sonety po Petrarce, Szekspirze i Mickiewiczu. Odpowiem krótko, tez pytaniem. Po co dzieci ucza sie chodzic, skoro biegalo przed nimi tylu maratonczyków? Piosenki umiescilam w tomiku z jedynego powodu. Komputer jest równie cierpliwy jak papier.