”Jeden z moich wnuków zrobil niedawno epokowe odkrycie. Wyszeptal mi do ucha, nie tylko zreszta mnie, calej rodzinie, ze swiety Mikolaj to tak naprawde przebrany tata. Kazal mi przyrzec, ze nie zdradze tej tajemnicy jego mlodszemu braciszkowi. Mysle, ze braciszek tez zdazyl ja juz odkryc. Co wcale im nie przeszkadza robic listy oczekiwanych prezentów i cieszyc sie ich rozpakowywaniem. Musze przyznac, ze w czasie swiat sama robie sie dziecinna. Czuje osobista uraze do pani Zimy jak zapomni o sniegu na wigilie. Czekam na pierwsza gwiazdke. Z takich dziecinnych wzruszen narodzily sie „Opowiastki swiateczne”.

Gdyby wierzyc szwedzkim mediom to wydawaloby sie, ze Boze Narodzenie najhuczniej swietuje handel. Co roku prorokuja pobicie rekordów sprzedazy i co roku im sie to rzekomo udaje. Moja ambicja jest, zeby jak najmniej dokladac sie do tego rodzaju rekordów. Nie ma, oczywiscie, mowy o tym, zeby rezygnowac z choinki, karpia czy makowca. Ale uganiac sie za drogimi prezentami? Swieta nie sa od tego, zeby sie licytowac wydatkami. Swieta to okres spotkan z najblizszymi, czas refleksji i przyjaznego dla calego swiata nastroju. W „Opowiastkach swiatecznych” staralam sie go opisac, lagodzac sentymentalizm nutka humoru. Uwazam, ze Boze Narodzenie byloby troche nudne bez dzieci. Bez ich oczekiwan, entuzjazmu i zabawnych obserwacji.Pewnego roku jeden z trójki moich wnuków przygotowal poczestunek dla sw. Mikolaja. Ciemna noca babcia i dziadzio spalaszowali przeznaczona dla niego kaszke, a w miseczce zostawili karteczke od swietego z podziekowaniem za posilek. Co to byla za radosc rano! Zjadl! A co napisal? Oj, podziekowal! Danielek postanowil schowac cenny list na pamiatke, ale najpierw zaczal mu sie uwaznie przygladac. Mikolaj pisze zupelnie tak samo jak dziadzio, zauwazyl. A babcia postanowila napisac kilka swiatecznych historyjek dla maluchów i ma nadzieje, ze sie nimi uciesza”.