„haiku? niby - haiku?" Malgorzaty Tafil-Klawe to rodzaj japonskiej miniatury poetyckiej, odznaczajacy sie lapidarnoscia i wieloznacznoscia. Mimo ze jego poczatki siegaja az siedemnastego wieku, kiedy to samuraj z Edo, Basho Matsuo opanowal sztuke tworzenia haiku do perfekcji, to jego tradycja jest kontynuowana równiez przez wspólczesnych pisarzy.

Malgorzata Tafil-Klawe podjela próbe przeniesienia tradycji japonskiej na grunt polski. Zawarte w nim utwory poprzedzila krótkim wstepem, w którym przedstawila podstawowe informacje o haiku, a zarazem wyjasnila dlaczego zatytulowala swój tomik intrygujacymi pytaniami. Poetka podzielila swoje utwory na trzy rozdzialy, kolejno: czlowiek, natura oraz adresaci. Sa one zwiezle i bardzo ascetyczne jesli chodzi o srodki jezykowe, ale wlasnie na tym polega urok haiku, czy tez ,,niby-haiku”. Mozna znalezc tutaj bardzo refleksyjne zwroty do Boga, do konkretnych adresatów (czasami ukrytych pod tajemniczymi inicjalami), a takze na nowo spojrzec na swiat natury, bo przeciez nawet cmy i liscie moga równiez byc, jak sie okazuje, niezwykla inspiracja dla pisarza. Podczas lektury czytelnik ma wrazenie, ze odczytuje zapis ulotnych mysli autorki, które moze zinterpretowac na wiele róznych sposobów, a co najwazniejsze moze spróbowac odkryc w nich siebie.

Nieprzypadkowo autorka konczy swoja przedmowe slowami: ,,Mam nadzieje, ze Czytelnicy odnajda w tym bardzo osobistym opisaniu chwili wlasne odczucia”. ,,haiku? niby-haiku?” to propozycja dla tych, którzy szukaja powiewu swiezosci w poezji. Dla tych, dla których nie jest ona oczywista i powinna motywowac do poszukiwania jej ukrytych sensów.