Mity zostaly obalone. Skonczyl sie kalendarz Majów. Na Sloncu dochodzi do gigantycznych wybuchów, upadaja legendy sportu (mistrz kolarstwa, niepelnosprawny lekkoatleta), abdykuje Papiez, na Ziemie spada deszcz meteorów. „Mroczne dusze” to opowiesc o ojcu i jego córce, którym udalo sie przezyc wielka tragedie. Kiedy wiekszosc ludzi od dawna juz nie zyla, oni cudem trafili do piwnic wielkiego rzadowego budynku, gdzie w piekielnych ciemnosciach stocza morderczy bój o przetrwanie. Jest to ksiazka o walce z ludzkimi slabosciami, o wielkiej milosci ojca do córki, o nigdy niegasnacej nadziei, i wierze, która czasami w nas gasnie, by po jakims czasie odrodzic sie na nowo. To ksiazka o czlowieczenstwie, o zyciu i smierci, ale nade wszystko o prawdziwej milosci. „Mroczne dusze” wzbogacone sa wyrazeniami zaczerpnietymi ze Slownika Staropolskiego. W tekscie wystepuje wiele biblijnych akcentów i cytatów oraz odwolan do literatury. Powiesc zamyka trylogie z gatunki fantastyki postapokaliptycznej i prozy egzystencjalnej („Droga slepców”, „Szklane miasto”, „Mroczne dusze”). Kazda z tych opowiesci jest odrebna historia, ale mozna sie w nich takze doszukiwac wspólnych akcentów. Tam, gdzie wzrok nic nie znaczy, a inne zmysly pozwalaja przezyc, toczy sie zaciekla walka o zycie. Tam, gdzie czlowiek staje sie zwierzyna, nic nieznaczacym kawalkiem miesa, wszelkie reguly traca waznosc. To miejsce pozbawione swietosci. Bo w ciemnosci czai sie zlo, okrutny, niemy przesladowca. Najwyzszy juz czas, by stawic mu czola.