Marysia i Kasia, stoja u progu doroslego zycia i kariery. Choc sa one bliskimi przyjaciólkami ich losy, pierwotnie bardzo zwiazane, szybko zaczynaja sie diametralnie róznic. Marysia juz na wstepie popelnia blad, wychodzac za maz z wielkiej, ale nieodwzajemnionej milosci. Kasia uczyni podobnie, z ta róznica, ze jej milosc poczatkowo jest odwzajemniona, lecz wygasa w chwili urodzenia dziecka z zespolem Downa. Maz, niczym najwiekszy tchórz, bierze nogi za pas i szuka schronienia u matki. Obie kobiety podejmuja walke o swoje malzenstwa. Marysia rzuca na szale wszystkie sily i w desperacji chwyta sie kazdej mozliwosci, zeby tylko ocalic swój zwiazek. Ostatecznie dziewczyna stoczy wojne, ale na sali sadowej o resztke wlasnej godnosci. Z kolei Kasia przyjmuje wobec meza postawe pasywna, która zasadniczo klóci sie z jej wrodzona charyzma. Jednak z czasem ta cicha, wewnetrzna powsciagliwosc zacznie przynosic pozadana korzysc. Ksiazka podzielona jest na trzy czesci. W kazdej z nich odnalezc mozna niewidzialna nic miedzy przyjaciólkami, dzieki której mimo zyciowych trudnosci, bohaterki potrafia odnalezc wlasciwa droge… Mozna by rzec: temat stary jak swiat. Milosc, malzenstwo, przyjazn, jednym slowem wszystkie kolory zycia. Co wyróznia te powiesc. Przede wszystkim jezyk. Barwny, nietuzinkowy i konkretny. Bohaterki nie sa mdle, maja wigor i energie, a Czytelnik wchodzac w dylematy dziewczyn czuje autentycznosc zdarzen i przezyc. Monika Skrzypek absolwentka Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego im Jana Pawla II w Lublinie. Urodzona w porze glebokiej zimy. Wlascicielka goracego serca, w którym zagoscila milosc do ludzi i przyrody. Natura samotnego wilka ciagnie ja do lasu, a tymczasem pedzi stadne zycie na trzecim pietrze szarego bloku na osiedlu w Pabianicach. Pisanie sprawia jej radosc równie mocna jak nauka kolejnego kata czy zrozumienie trybu laczacego w jezyku hiszpanskim.