“Ben bir tasim!” demisti bir baba. “Ben çocuklarimin elini topraga degdirmiyordum, kiyamadigim için. Bir gün oldu, ikisini birden yitirdim. Ben buna katlanabiliyorsam; demek ki ben bir tasim!”... Anneleri-babalari, siyasetçiler anlatti bugüne kadar bu savasi. Bu kitapta bu sefer faili meçhul cinayetlerde öldürülenlerin, binlerle ifade edilen köy bosaltmalarina ugrayan ilelerin, binlercesi cezaevinde olan Kürtlerin, dagda yasamini yitiren gerillalarin çocuklari, kardesleri yani bu savasin üçüncü kusagi sözü aldi. Onlar anlattikça, Kürt sorununun hesapladigimiz sayilardan katbekat fazlasi oldugunu ve hesap edilmeyen bir gerçeklik olan bu savasin sonuçlarinin, gün gibi ortada oldugunu gösterdiler. Kürtlerden sadece dillerinin, kültürlerinin, kimliklerinin esirgenmedigini, çocukluklarinin yani bugünün çocuklarinin da esirgendigini anlattilar. Yasadiklarini, sirasiyla anlattiklarinda, çocuklar da inanamadi hayatlarina: “Hepsini ben mi yasamisim?” diyerek. Ve evet, ne yazik ki hepsini onlar yasamisti...