XIX. yüzyil Rus siirinin dingin atmosferine taze bir soluk, diri bir kan getiren N. A. Nekrasov, Rus siiri için gerçek anlamda putlari ve tabulari yikan bir sair olarak orataya çikmistir. Puskin ve Lermontov gelenegine bir ölçüde bagli kalmakla birlikte, pek çok çagdasinda görüldügü gibi, bu olusum içinde öykünmeci ve silik bir siirin kimlik tasiyicisi olmaya karsi direnmis, yasanan kisirdöngünün alisilmis siir kaliplarini kirarak, özbiçim denklemini iyi kurarak emegin siirini iyi yansitmistir. Ona gelinceye dek siir disi görülen izleklere yönelmesi, ülkesinin aydinlik gelecegini üreten insanin ellerinde görmesi ve bunu devrimci bir kararlilik ve inançla siirine maya yapmasi, onun ayirt edici özelliklerindendir.