Na poczatku wypada ostrzec, by osoby o slabych nerwach nie czytaly ksiazki przed snem. Kim jest tytulowy Wij, autor informuje juz w slowie wstepnym, z pierwszych stron powiesci dowiadujemy sie tez o dziwnych zwyczajach ukrainskich seminarzystów. Nastepnie obserwujemy niezwykla wedrówke trzyosobowej grupki tych mlodych mezczyzn przez ukrainskie stepy. Teolog, filozof i krasomówca w warunkach nocnych, kiedy rzekomo nie dalo sie widziec nawet wlasnej piesci, kiedy glos ich ginal, ale slyszeli jeki podobne do wilczego wycia, zgubili namiastke drogi i trafili do samotnego chutoru. W chutorze, biednemu filozofowi slowa zamarly na ustach, kiedy w nocy do niego zaczela zblizac sie starucha, której oczy blyszczaly jakims dziwnym blaskiem. Dopiero, gdy wskoczyla mu na plecy i jak rumaka zmusila do galopowania po stepie, zrozumial, ze ma do czynienie z wiedzma. Po ciezkich zmaganiach, zdolal ja zrzucic, ale najgorsze mialo dopiero nastapic. Nie zdolal umknac kozakom, mimo swych dobrych nóg, chociaz ich powóz zatrzymywal sie przed kazda karczma. Na koniec, trzy kolejne noce mial spedzic w zamknietej cerkwi, ale razem z trupem… Po pierwszej nocy serce filozofa drzalo i pot splywal strumieniami... Po drugiej nocy posiwial… Gogol Nikolaj Wasiliewicz (1809 – 1852) urodzil sie w Poltawskiej guberni – obecnie w granicach Ukrainy. Jest wielkim rosyjskim pisarzem, ale w wielu utworach wraca do stepów Ukrainy, chutorów, kozaków. Przedstawia nam atmosfere kraju i narodu, ale czesto ubarwia calosc urokiem dziwnej atmosfery pelnej róznych duchów, wiedzm i zjawisk o nadprzyrodzonej mocy. Pomysly czerpie z ludowych opowiesci.