Što su danas utvare suvremenih nomada zarobljenih u malim stanovima sagradenima u vremenima kada su se stanovi za srednju klasu još i gradili? Jesu li to njihovi roditelji, izgubljene prilike, nenapisane price i romani, neizgovorene rijeci “volim te”, propuštene ljubavi? Tko koga zavodi te zašto i na koji nacin današnji duhovi obilježavaju i proganjaju covjeka u urbanoj džungli? To su samo neka od pitanja koja jedan od ponajboljih pisaca svoje generacije Ognjen Spahic otvara u kratkom romanu Masalai. Njegov junak, pisac koji ne može preko usana prevaliti rijec “volim”, autor je niza zapocetih i nikada dovršenih romana, zarobljen u malom gradu, a njegova majka, profesorica geografije u mirovini, opsjeda ga koliko i on nju.
Masalai je roman o pisanju i piscu koji to zapravo i nije, roman koji bolno pokazuje svu nemogucnost suvremenog covjeka zatocenog u tranzicijskoj mocvari da se odmakne od stanja svijesti kolektiva, kojega duhovi proganjaju gdje god da se nade i koji je jednako ranjiv, naivan i opterecen strahovima kao i plemenski covjek u džungli.