„Gdy mówimy o istocie ludzkiej, powinnismy wiedziec, ze stoimy wobec stworzenia posiadajacego podwójna nature, nizsza i wyzsza, mimo ze stanowi jedno. Tak wiec mówienie o naturze ludzkiej jako takiej nie ma za bardzo sensu. Dla usprawiedliwienia godnych pozalowania zachowan mówimy : „Jakie to ludzkie”, ale w rzeczywistosci znaczy to po prostu „zachowuje sie jak zwierze”. Natura nazywana „ludzka” jest w rzeczywistosci natura nizsza, spuscizna zwierzecego panowania, którego slady nosimy w sobie wszyscy, nikt nie jest wylaczony z tego dziedzictwa. Lecz róznica pomiedzy ludzmi polega na tym, ze niektórzy odczuwaja potrzebe opanowania tych zwierzecych tendencji, gdyz czuja, ze ich prawdziwa natura jest ich natura boska, bedaca w nich jak plomien, który musza chronic i zasilac”.