Boratino, bohater powiesci "Grudka bursztynu" przypomina swieckiego franciszkanina. Wspólna ich cecha jest dobroc i pogoda ducha. Los obdarzyl go zwierzecym instynktem i anielskim sumieniem, rzadka wyobraznia i "lutem" szczescia. Dziecinstwo mial biedne, ale niedostatek procentuje glebokimi przemysleniami. Za to mlodosc Boratina byla bujna i zawadiacka. Z kazdej opresji wychodzil calo. Pil jak Sergiusz Jesienin, ale nigdy w jego wyczynach nie bylo niczego, co mogloby zniewazyc ludzka godnosc. Byl szczery, poniewaz nigdy nie utracil dziecinnego widzenia swiata, a takze rozrzutny i wielkoduszny. Wszyscy lgneli do niego jak pszczoly do miodu.