Nieco pesymizmu i nieco nostalgii, szczypta metafizyki i brak poczucia humoru &ndash; tak mozna by pokr&oacute;tce skwitowac to dzielko. Z ducha gnostyckie! - kolejny celny strzal. Z cala pewnoscia pr&oacute;buje zakwestionowac realnosc rzeczywistosci. Kazdej rzeczywistosci.<br />Ksiazeczka ta powstala jako owoc kilkuletnich filozoficznych wedr&oacute;wek wglab siebie. Teksty w niej zamieszczone w wiekszosci pochodza z bloga Ponury dzien. Zostaly jednak poprawione i uzupelnione, tak by sprawialy wrazenie pewnej mniej lub bardziej zamknietej calosci.<br />Autor zyczylby sobie odnalezc czytelnika, kt&oacute;ry zwykl nie dowierzac swiatu i samemu sobie - nieufnego, a przede wszystkim lubiacego dziwic sie.<br />Zawarte tu mysli moga wydawac sie pesymistyczne, a nawet ponure, jednak w miejscu za mgla, do kt&oacute;rego zdazaja otwiera sie surowa przestrzen, gdzie powietrze jest czyste i rzeskie, a oddech lekki.