Przesledzenie dorobku kultury w jednej chocby dziedzinie jest zadaniem niezwykle trudnym. W historii dramaturgii mozliwym tylko wówczas, gdy tlumacze, a nastepnie krytycy i teoretycy – czesto praca kilku pokolen – doprowadza do takiego nagromadzenia informacji i analiz, które pozwola na zbudowanie syntezy. Próby takie byly podejmowane oczywiscie juz wczesniej, jednak ich autorzy, dysponujac zbyt szczuplym materialem, wprowadzali wiele uproszczen, czesto pomijajac w swoich opracowaniach bardzo wazne fakty. Tak bylo i w przypadku dziejów dramatu. Sledzac rozwój wiedzy w tej jedynie dziedzinie, mozemy zauwazyc, jak zmudne byly poszukiwania i jak czesto z powodu braku informacji popelniano bledy. Wyraznym przykladem moze byc tu kwestia wplywów teatru antycznej Grecji na teatr Indii, których poszukiwali i które próbowali udowodnic filologowie z przelomu XIX i XX wieku. Obecnie w Polsce dostep do utworów dramatycznych z calego swiata, zarówno w jezykach oryginalu, jak ich przekladów na jezyk polski, a takze opracowan teoretycznych dotyczacych tych dziel jest na tyle latwy, ze mozemy pokusic sie o dosc obszerna synteze, poglebiona dzieki osiagnieciom swiatowej mysli z zakresu historii i teorii literatury oraz teatrologii. Podejmujac sie prezentacji dramaturgii swiatowej, mialem swiadomosc, ze wyczerpanie tego tematu jest rzecza niemozliwa. Zamiarem moim bylo, jednak, ukazanie glównych kierunków i tendencji rozwoju dramaturgii, ukazanie czynników, które je stymulowaly, lub przeciwnie – przyczynialy sie do regresu, oraz kierunków poszukiwan swiatopogladowych i estetycznych. Chcialem zwrócic uwage na wazniejsze etapy historii teatru i dramatu, a takze na twórców, którzy szczególnie przyczynili sie do rozwoju tej sztuki.