Wspólczesnosc zachlysnela sie mlodoscia. Starosc, niegdys kojarzona z madroscia, doswiadczeniem zyciowym, spokojem i zrozumieniem, dzis laczona jest ze zmarszczkami, niedoleznoscia, biernoscia. Pozytywne konotacje ustapily miejsca negatywnym stereotypom, utwierdzajac nas w przeswiadczeniu, ze trzeba za wszelka cene pozostac mlodym. Poglad ten, kompatybilny z propagowanymi w kulturze masowej wzorcami, konstruuje pozadany wizerunek czlowieka, którego podstawowymi elementami skladowymi sa witalnosc, uzytecznosc i swiezosc. Odpowiadajac na tak sformulowane zapotrzebowanie spoleczne medycyna, przemysl farmaceutyczny oraz przestrzen konsumencka robi wszystko, aby udoskonalic nasze cialo, przedluzajac tym samym i usprawniajac jakosc naszego zycia. Kult mlodosci to jednak nie tylko sfera cielesna; konieczne jest szersze spojrzenie, obejmujace caly zespól cech i zachowan przypisanych temu etapowi w zyciu czlowieka, który obejmuje okres pomiedzy dziecinstwem a wiekiem dojrzalym. Dzisiejsza mlodosc to styl zycia, która wspóltworzy nie tyle wiek biologiczny, co subiektywne poczucie jednostki, stanowiace efekt polozenia spolecznego i jej spolecznej identyfikacji. Tymczasem, swoiste votum separatum w stosunku do powszechnie ustalonych standardów okreslajacych popkulturowe ramy tozsamosci, wysuwaja demografowie, mocno zaniepokojeni szybko postepujacym procesem starzenia sie (nie tylko) polskiego spoleczenstwa. Spadek dzietnosci przy jednoczesnym wydluzaniu sie zycia osób starszych, a takze rekonstrukcji wzorów zwiazanych ze stylem zycia, skutkuje odczuwalnymi modyfikacjami struktury spolecznej. Wzrastajaca liczba osób w wieku poprodukcyjnym stanowi powazne wyzwanie dla gospodarki, medycyny oraz polityki spolecznej panstwa.