W ksiazeczce niniejszej opowiada Roald Amundsen o „Ludziach na magnetycznym biegunie pólnocnym“. Amundsen z siedmiu towarzyszami przedsiewzial w roku 1903 wyprawe do swiata podbiegunowego pólnocnoamerykanskiego, aby na statku „Gjöa“ przeplynac droge pólnocnozachodnia, której odkrycie od czasów Kolumba bylo celem licznych wypraw. Podróz Amundsena trwala od roku 1903 do r. 1907. M’Clure odkryl te droge w roku 1850, ale przebyl ja po wiekszej czesci na saniach. Amundsen jest tedy pierwszym, któremu udalo sie przeplynac te droge na statku. Jednoczesnie spedzil on ze swymi towarzyszami 23 miesiace na wyspie Króla Williama, robiac spostrzezenia naukowe, z których najwazniejszym bylo nowe okreslenie polozenia magnetycznego bieguna pólnocnego, dokonane na Boothia Felix. Magnetyczne bieguny nie sa stale i przesuwaja sie z miejsca na miejsce.

Rozdzialy dziela Amundsena poswiecone Eskimosom naleza do bardzo ciekawych. Niepodobna odmówic najwyzszego podziwu biednemu ciemnemu ludowi, który w warunkach najgorszych, na wiekuistych sniegach i lodach buduje chaty sniegowe i niemal z niczego stwarza sobie narzedzia, bron i lodzie potrzebne do polowania na rózne zwierzeta morskie, których miesem sie zywi, a których tluszcz dostarcza mu jedynego materialu do oswietlania i opalania chat podczas dlugich miesiecy zimowych, gdy panuje tam straszny chlód i mrok nocny.