Masiyê Res ê Piçûk, ji ber ku tava heyvê nedigihiste hêlîna wan, her tim xemgîn dibû. Dilê wê yê piçûk her tim bi hesreta ronî û ronahiyê tije bû. Li her cihê ku derbas dibû, tistine nipînû fêr dibû. Dema di sîpan de, ligel herikînê ber bi jêr ve diçû, bikêf û xwesiyê, xwe digindirand. Tîna rojê ya sewat di pelikên xwe de hîs dikir û her roj hinî din bihêz dibû. Di jiyana her candarî de, tarî xemgîni ye, ronahî jî dilsadî ye her weha, ji serî heta dawiyê, jiyan pêvajoya fêrbûnê ye. Fêrbûn jî, her tim hêzê dide mirov...