Zbiór poezji zebranej  "Spiew skamienialej dusz" autorstwa Sebastiana Posta  jest podsumowaniem dwudziestolecia twórczosci autora. Przedstawione utwory byly publikowane we wczesniejszych zbiorach poezji, oraz czasopismach na przelomie lat. Liryki utrzymane sa w konwencji mlodopolskiej kontynuujace stylistyke Tadeusza Micinskiego, Stanislawa Przybyszewskiego, Kazimierza Przerwy Tetmajera itd. Nie moze zabraknac w nich nawiazania do metafizyki, fascynacji przemijaniem, impresjonizmem, symbolizmem czyli stylu znanego z epoki modernizmu. To wlasnie niniejsza forma towarzyszyla autorowi od poczatku tworzac kontynuuacje odeszlego stylu epoki mlodopolskiej.
 
„Kobieta konajacych” (ze zbioru: „Ogród placzacych slów”)
A kiedy ostatnie swiatla zgasna,
mrokiem splamionym wzniesiesz niemy triumf,
podpalisz mymi lzami czarny znicz,
niech promien przerazony ukoi szum!
 
I wzniesiesz piesn umarlych zórz,
gdzie spoczely czasze chwili zapomnianej.
Ja cierpieniu pragne oddac swoja wole
i spoczne potepiony przy swej duszy starej.
 
Tys kobieta, co moja krew oczyszczasz ciemnoscia,
pocalunkami swymi siejesz smierci zew.
A kiedy moimi cierniami nawilzasz swoje cienie,
budzi sie we mnie Lucyfera spiew!
 
Kiedy w mej duszy skruszy sie zloty grób,
odrzuce smierc wewnetrznych zalów.
Wrota skalane otworza, droge piekielnej przepasci
i wrzuca mnie w glebie wyschlych oceanów.
 
Kiedy uslysze szept ogluchlych dzwonów,
wzniose do nieba kielich ze swa krwia,
a w nutach opetanych skrzypiec
przed Twoja twarza okryje sie lza.
 
Wtule sie w Twoje galeziste ramiona,
a noca gesta oplukam swa twarz.
Na obrzezanej lodzi do piekla odplyniemy,
plynac po moich rozszalalych lzach.
 
25 VI 2004 r