<b>&bdquo;Szesc na dziewiec, czyli choroba na swiat&rdquo; Stefana Szczyglowskiego </b> to pozycja ignorujaca tradycyjne podzialy gatunkowe. Mozna ja odbierac zar&oacute;wno jako proze poetycka, jak i jako sprozaizowana poezje, a to dzieki temu, ze autor mistrzowsko obchodzi sie z jezykiem, obnazajac w nim to, nad czym na co dzien sie nie pochylamy. Demaskuje zastane formuly leksykalne, wyzyskujac tym samym nowe sensy. Slowa nie sa tu uzyte w spos&oacute;b przypadkowy czy bezrefleksyjny &ndash; autor zastanawia sie nad kazdym wyrazem i kazdym zwiazkiem skladniowym czy frazeologicznym, pozbawiajac je czesto otoczenia leksykalnego, do jakiego przywyklismy. Autor tworzy blyskotliwe neologizmy odswiezajace znaczenia sl&oacute;w, zderza je z nieoczekiwanymi przyrostkami, wydobywajacymi zaskakujace konotacje i ukryte znaczenia.<br /><br />Tekst jest wiec najezony paradoksami i antytetycznymi formulami, kt&oacute;re kaza czytelnikowi zaglebic sie w dzielo i sklaniaja go do refleksji takze na poziomie lingwistycznym, kierujac jego uwage na sam jezyk, kt&oacute;ry przestaje byc tylko narzedziem komunikacji.