„Namietnosc niejedno ma imie” Stefanii Jagielnickiej-Kamienieckiej to kolejna powiesc, w której autorka porusza delikatna kwestie ludzkiej psychiki i jej wplywu na ludzkie zachowania. Porywajaca i dajaca do myslenia. Budzaca skrajne emocje glównej bohaterki – od zdenerwowania, po zal i smutek, wynikajacy z tragicznych sytuacji, w jakie sie uwiklala.

Martyna to mloda dziewczyna, mieszkajaca w Wiedniu. Calkowicie oddana pracy asystentki dentystycznej. Czas wolny spedza na spacerach i zwiedzaniu zabytkowych kosciolów. Nie ma przyjaciól, a jedyne znajomosci ograniczaja sie do kontaktu z szefem i kolezankami z pracy. „Byla tak oddalona od innych, jakby stali po drugiej stronie rzeki. Zyla gdzies obok. Potrafila wprawdzie prowadzic rozmowe na rózne tematy, ale istniala blokada uniemozliwiajaca jej opowiadanie o sobie i swoich problemach. Miedzy nia, a drugim czlowiekiem zawsze istniala sciana nie do przebicia. Dotyczylo to nawet samotnie wychowujacej ja matki, której nigdy sie nie zwierzala”. Martyna nigdy nie poznala swojego ojca, a jej matka nie chciala nic o nim mówic. Myslenie o mezczyznie stalo sie wrecz jej obsesja, dlatego postanowila go odszukac, wplatujac sie tym samym w wiele tragicznych sytuacji.

Bezsilnosc i paranoja zawladnely jej krucha psychika. W kazdym napotkanym mezczyznie doszukuje sie wyidealizowanego rodziciela. Czy Martynie uda sie odnalezc ojca? Czy bedzie w stanie rozeznac co jest dobre, a co zle?