Tom zawiera wybór poezji Tadeusza Gajcego, polskiego poety czasu wojny i zolnierza Armii Krajowej. W wierszach, które powstawaly przed druga wojna swiatowa, widoczne jest pragnienie filozoficznego zrozumienia swiata, losu i zycia czlowieka. Przewaza ton refleksyjny, pesymistyczny i momentami buntowniczy, lecz pojawiaja sie takze pozytywne akcenty. W poezji z czasu wojny Gajcy podejmuje problemy ponadczasowe: dojrzewania, poszukiwania wartosci, budowania fundamentów dla doroslego zycia. To, co wyróznia wojenna poezje Gajcego na tle innych poetów tamtego okresu, to przede wszystkim odmienny, niepowtarzalny styl pisania o brutalnej rzeczywistosci. Okrucienstwa okupacji ukazuje poeta w postaci apokaliptycznych wizji, które nie odbieraja nic z ich okropnosci, a za to nie nuza doslownoscia opisu.