Piszac wstep do pierwszego wydania „Kasy chorych”, ksiazki o patologii zycia spoleczno-politycznego i gospodarczego w gminie zakonczylem swój wywód zdaniem: „Wydaje mi sie, ze zawsze tak byc nie musi”. Po jedenastu latach musze przyznac, ze sie mylilem. Niestety nutka optymizmu wpleciona w te niechlubna historie kulawej demokracji lokalnej, wyroslej na podglebiu zadzy wladzy i chciwosci okazala sie nieuprawniona. Wprawdzie przerzedzily
sie szeregi harcowników wykorzystujacych pozycje radnych i urzedników samorzadowych do zaspokojenia wlasnych potrzeb i ambicji. To jednak w miejsce usunietych z mocy wyroków sadowych lub z woli wyborców, cynicznych samorzadowych hochsztaplerów pojawili sie inni. Wyrosli z tego samego pnia, na polu zwyklego, ludzkiego egoizmu pod plaszczem hipokryzji. Uzupelnili ubytki, stajac dzielnie w jednym szeregu z weteranami, którym z
róznych powodów udalo sie uniknac niespiesznej i nieskutecznej reki sprawiedliwosci. Nadzieja na odnowe samorzadnosci o cechach pracy organicznej dla ogólu mieszkancówznów okazala sie zludna.