W zbiorze znajduja sie wiersze, w których poeta rozsmiesza Czytelnika hiperboliczna albo sarkastyczna przesada, wywoluje czasem cierpki, ale jednak usmiech na jego twarzy. Tym razem pietnuje takze bledy transformacji, ludzkie i spoleczne o róznym zasiegu, wszystko to co uwiera, patrzy na swiat swoimi oczyma, troche prowokujac.

Upadki i wzloty poety zgromadzone w jednym tomie to niewatpliwie zasluga samego autora, co dostrzegl inny twórca – Józef Baran – w niepozbawionym krytyki liscie z konca ubieglego roku do Wojciecha Leckiego (Drogi Wojtku…), uzytym w ksiazce „Zamiast wstepu”. Obronna replika zamieszczona zaraz po nim (Drogi Józefie…) jest juz tegoroczna i stanowi rewers – jesli poprzedzajace ja slowa przyjmiemy za awers – obrazu rozdartego poety, obdarzonego slownym talentem gleboko zatopionym w inteligencji emocjonalnej, który na pewno widzi wiecej, czuje wiecej i ma do powiedzenia wiecej niz przywolany wczesniej dwukrotnie „elektorat”.